Leo III, opgroeien op een sleepboot

.

Sleepboten

Je ziet ze niet vaak meer op de binnenvaart en al helemaal niet in combinatie met een sleepschip. Het is een vrijwel uitgestorven duo.

Leo III, opgroeien op een sleepboot

Ik vroeg me af: wat kan ik mij nog wérkelijk herinneren uit mijn kindertijd? Uit de tijd waarin indrukken groter waren dan woorden. Ik zal uit mijn eigen herinneringen moeten putten, uit mijn peutergeheugen. Liggen ze ergens opgesloten? Veilig in een grote donkere kast waarin ik ronddwaal. Is er een sleutel? In deze serie probeer ik herinneringen terug te vinden bij foto’s die me raken, telkens als ik ze zie. Het zijn flarden.Van sommige foto’s leek het alsof ik ze voor het eerst zag. Ik ben gaan uitzoeken waar ze gemaakt zijn. Ik heb er ontbrekende beelden aan toegevoegd.

Fotoalbums en herinneringen

Bladerend door de fotoalbums uit mijn kindertijd komen allerlei herinneringen bovendrijven. Leuk om terug te zien. Sommige foto’s zijn me voor eeuwig dierbaar. De verhalen die er bij horen komen vanzelf: bijvoorbeeld die foto met mijn eerste nieuwe fiets in het Kralingse Bos. Ik herinner me ineens weer dat daar de eekhoorntjes uit je hand kwamen eten en, o ja, dat de Kralingse Plas altijd een beetje naar rottend water rook.

Verder terugbladerend worden het steeds meer de verhalen die mijn ouders vertelden. Verhalen die een eigen leven zijn gaan leiden. Navragen gaat niet meer. Ik bleek ook herinneringen te hebben die helemaal niet bij bepaalde foto’s horen: die waarop ik met mijn vader en twee oudste broers op vakantie ga en we vanaf de wal naar mijn moeder en kleine broertje zwaaiden. Vakantie, dat was wat!  Op de volgende opname van het negatiefstrookje sta ik zelf aan dek. Niks zwaaien. Toen ik aan dit project werkte vertelde mijn oudste broer me dat die ‘vakantie’ een uitstapje was naar Schaffhausen en de St. Gotthard met één hotelovernachting. Niks vakantie.

Verhalen gaan soms hun eigen weg. Herinneringen ook.